Oriental Magic

ฉันนั่งอยู่บนเตียงท่ามกลางผู้ที่แนะนำว่าเป็น คุณพ่อ และลูกชายเพื่อนของคุณพ่อที่ช่วยเหลือฉัน "คุณแม่"นั่งข้างๆเตียง สายตาเจ็บปวดเพราะฉันถามอะไรที่กระทบจิตใจเธอจริงๆ

"อิสมีน่าห์ แม่เข้าใจนะว่า ลูกอยากไปรบ ถ้าไม่ได้ "คีสนัป" ช่วยเหลือหลังจากตกม้า ป่านนี้ลูกคง..." คุณแม่ร้องไห้อีกแล้ว

ภายในใจคงต้องทำใจยอมรับเรียก "แม่" เพราะเธอร้องไห้และทุกคำพูดแฝงความห่วงใยตามนั้นจริงๆ

"คุณแม่..."

เธอหยุดร้องไห้พร้อมเงยหน้ามองฉัน อ้าว...ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า

"ปกติอิสมีน่าห์เรียก "ท่านแม่"เสมอนี่จ๊ะ นี่แน่ใจนะว่าหมอบอกว่าอิสมีน่าห์ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"ท่านหญิงน้าครับ ผมรับรองการรักษาจากท่านจอมเวทย์ชั้นสูงของเมืองเราครับ" ชายหนุ่มคนเดียวในห้อง"คีสนัป"โค้งรับรอง คุณพ่อที่เพิ่งแนะนำตัวลูบศีรษะฉันเบาๆ คล้ายเชื่อมือในฝีมือหมอ

ทำไมต้องรักษาด้วยจอมเวทย์ระดับสูงเชียวหรือ แค่ตกม้า...นะ

"ให้อิสมีน่าห์ พักผ่อนดีกว่า..." 

"เดี๋ยวค่ะ..."คุณแม่ เอ๊ย ท่านแม่ ท่านพ่อ และลูกชายเพื่อนของท่าพ่อหันมองมาที่ฉันเป้าหมายเดียวกัน

"ขอบคุณค่ะท่าน...แม่"และฉันซุกตัวเองใต้ผ้าห่มผืนหนา ท่านแม่ชะงักเล็กน้อย นัยน์ตาสีเขียวสว่างใสปิดลงพร้อมกับอ้อมกอดของท่านพ่อที่มองมาที่ฉันอีกครั้ง

ห้องของฉัน ต้องแก้เป็นห้องที่ฉันอยู่สินะ...เพดานสูงประดับประดาด้วยกระจกแก้วสีต่างๆ เตียงนอนเล็กมีเสาสี่เสา เครื่องประดับในห้องพร้อมทุกอย่าง โต๊ะแต่งตัว สิ่งที่ทำให้ฉันสงสัยคือ มีคันธนูด้ามยาวแขวนไว้ที่หัวเตียง

ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว น้ำตาใสๆเริ่มกลั่นหยดลงมาเปียกข้อมือฉัน เมื่อเปลี่ยนเป็นนั่งมองสิ่งแวดล้อมใหม่ตรงหน้า 

นี่...ไม่ใช่ตัวของฉัน ฉันมีผมยาวๆและนัยน์ตาสีดำเข้ม ไม่ใช่ผมสั้นสีชมพูเป็นลอน ผ้าหน้าม้า โอย...เคยปฏิญาณว่าอย่างไรก็ไม่ตัดหน้าม้าเด็ดขาด ริมฝีปากล่างต้องอิ่มกว่านี้ ฟันบนบิ่นเข้าในปากเล็กน้อยไม่ใช่เป็นบรรจบอย่างพอเหมาะแบบนี้ แขนขวาของฉันมีปาน อ้าว...นี่ก็มีเหมือนกันอยู่ที่หลังมือ

ฉันเดินไปหยิกกระจกขนาดกะทัดรัด ใบหน้าที่เห็นเป็นใบหน้าของเด็กสาววัยสิบสองปีจริงๆ ทั้งๆที่ฉันอายุสิบห้าปีแล้ว แม้ร่างกายจะไม่อวบแต่ก็โตพอเป็นสาวได้ทีเดียว

ฉันเป็นใคร แล้วอิสมีน่าห์ตัวจริงหายไปไหน หรือว่าสลับกับตัวฉันที่บ้าน เอ๊ะ...ที่นี่ที่ไหนกัน ฉันรีบสาวเท้าเล็กๆราวกับว่าเป็นตัวของฉันเองไปที่หน้าต่าง

คบเพลิงด้านล่างจุดตามที่ต่างๆ ที่ไกลๆสุดสายตาเป็นสีแดง ท้องฟ้ามืดสนิทมีดาวระยิยระยับ เหมือนบ้านเราทุกอย่าง สิ่งที่ทำให้ฉันต้องเบิกตากว้างขึ้น ดวงจันทร์ที่มีรัศมีสีเงินยวง และอีกดวงหนึ่งเป็นรัศมีสีทองอร่าม คล้ายกับเส้นผมของเสด็จแม่ และมีทหารยามบินลาดตระเวณ

บิน!โอ้ไม่นะ นี่ตัวอะไร ปีกคล้ายค้างคาวแต่กว้างเหลือเกิน เสียงดับพับแสดงความเร็วในการบินลาดตระเวณ

สองเท้าพาฉันก้าวออกห่างจากหน้าต่าง เกือบสะดุดเท้าตัวเองหงายหลัง ที่นี่ที่ไหนกันแน่นะ...

"มันคือมังกรไงล่ะ" เสียงทุ้มเคยได้ยินมาก่อนไม่นานมานี้

"พี่..." เอ...ชื่ออะไรนะ งงไปหมดแล้ว

"คีสนัป พวกเราสนิทกันจนเธอไม่เคยเรียกว่า "พี่" ซักครั้ง เธอเป็นใคร อิสมีน่าห์ไปไหน" นัยน์ตาวาวโรจน์สีฟ้าเข้ม ผมสั้นสีทองอร่าม แสดงรัศมีออร่าล้อมรอบ ย่างสามขุมมาหาฉัน

"ได้โปรด...ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันเป็นใคร" น้ำตาท้อแท้และความมึนงงกลั่นออกมา ฉันยืนห่างจากหน้าต่างเพียงไม่กี่ก้าว สองมือกำกับชุดนอน

"จะให้ฉันทำอย่างไร ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน ฉันมีพ่อมีแม่รออยู่ที่บ้าน และยังมีแมวที่แสนรักด้วย" ฉันห้ามน้ำตาไม่อยู่ ในใจร้องหาพ่อและแม่และ "อยากกลับบ้าน"

 เจ้าของนัยน์ตาวาวโรจน์สีฟ้าเข้ม เดินช้าลง ฉันคิดว่าคงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

"อิสมีน่าห์ ไม่สิ...เธอชื่ออะไร" ร่างสูงย่อให้ระดับสายตาเดียวกับฉัน

"มีน่า อิสริยฉัตร"

..-**-..-**-..-**-..-**-..-**-..-**-..